Vandaag even een bericht vanuit een washok, de enige plek op de camping waar we Wifi hebben. We kamperen aan een gletsjermeer in het Kluane NP in de Yukon Territories, op zo’n 3 uur rijden van de grens met Alaska. Vanuit het Yukon Plateau doemt het St. Elias gebergte in Kluane op als een muur met een hoogte tot bijna 6000 meter. Zeer ontoegankelijk en het hoogste kustgebergte na de Andes met ijsvelden tot 1,5 km dikte.

Inmiddels al ruim 5500 km gereden. Het gaat dus best hard, ook al maken we niet al te lange rijdagen. Vooral de Cassiar Highway (724km) was erg avontuurlijk: zeer weinig voorzieningen, deels ruig en gravel, bruggen van houten vlonders, en tot onze schrik een grote Grizzly naast onze Chevy. Eenmaal op de fameuze Alaska Highway is de weg beter en het landschap opnieuw indrukwekkend, maar dan op een andere, meer weidse manier. Het landschap rolt aan ons voorbij. De bergen en de meren hebben hier geen namen meer. Een inspirerende leegte.

We hebben inmiddels British Columbia achter ons gelaten en zijn in het subarctische Yukon. Beetje fris, maar droog en gisteren prachtig zonnig. Yukon is groter dan Nederland, België, Duitsland en Denemarken bij elkaar en er wonen slechts 33.000 mensen. Kun je na gaan hoe leeg het hier is...of hoe vol Europa! Met onze mobieltjes hebben we geen bereik, zelfs niet in de enkele gehuchten waar we doorheen komen. Maar in Alaska schijnt alles het weer te doen! We gaan het zien en beleven. Vanaf morgen, op de 4th of July!