We kunnen ons dienblad maar nauwelijks recht houden als we in de rij staan voor de aardappelpuree. Inmiddels heeft ons vrachtschip ‘Puerto Eden’ de Chileense fjorden verruild voor open zee en koersen we via de beruchte ‘Golfo de Penas’ richting het zuiden. Van de 35 opvarenden is een handjevol komen opdagen voor het avondeten. Tijdens de puree-maaltijd proberen we de ruwe zee te negeren en praten we over de ‘W’: een beroemde 5-daagse trektocht in het Torres del Paine National Park die vanwege zijn vorm op de landkaart bekend staat als de ‘W’. Bijna iedereen is van plan deze trektocht te ondernemen, ook wij, mits we deze boottocht overleven! ’s-Nachts doen de huizenhoge golven het 40 jaar oude schip kantelen, kraken en kreunen. De ‘Golf van Pijn’ lijkt zijn naam eer aan te doen: bijna iedereen is zeeziek, het meubilair raakt ontwricht en zelfs het benedendek staat tijdelijk blank.

Vier bootdagen later en 1.500 kilometer zuidelijker staan we met de zee nog in onze benen aan het begin van de ‘W’. Voor de eerste keer kijken we uit over het bizar gevormde bergmassief: de spitse pieken lijken als ‘horens’ en ‘torens’ abrupt uit de laagvlakte van de Patagoonse steppe omhoog te steken. Onze rugzakken zijn zwaar beladen en we denken ons goed te hebben voorbereid: het instant-papontbijt is nauwkeurig afgemeten, de lunchsalami is tot op het plakje geteld en we hebben voor elke avond gedroogde pasta met weinig fantasierijke saus op het menu.

Halverwege de tocht gaan de kilo´s steeds zwaarder wegen en beginnen de eerste zeurende blaren op te spelen. De zon schijnt voorbeeldig, maar de wind waait onvoorspelbaar van alle kanten. Meermalen dreigen de stormachtige slagwinden ons met bepakking en al van het wandelpad te tillen, en ook onze tent heeft ´s-nachts de grootste moeite om te blijven staan. Maar de blarenpijn en slapeloze nachten worden beloond: de herfst heeft de valleien in alle kleuren rood, geel en oranje gehuld, waardoor het amfitheater van granieten torens, hangende gletsjers en woeste rivieren in een betoverend spektakel is veranderd.

Als we na vijf dagen zijn uitgewandeld en er bijna 100 kilometer opzitten, kamperen we gratis naast het luxe hotel Las Torres. We kunnen de verleiding niet weerstaan en bestellen in de hotelbar twee peperdure maar zalige Patagonië-burgers en koud bier. Dat is nog eens wat anders dan melige aardappelpuree op een deinende boot en lauwe pasta-rode-saus in de voortent.