De Bretonse fietsenverhuurder Hirve draagt een oranje-gele stoffen zonnehoed, een felgekleurde Boliviaanse schoudertas en een zak bananen. Dit is alles wat hij nog heeft.

Als we een dag eerder wachten op de trein naar Uyuni zitten we naast deze Franse goedlachse grijsaard. Na een korte kennismaking dwaalt hij wat verstrooid door de drukke stationshal. Zonder zijn waardevolle spullen, want die heeft hij achteloos op het bankje naast ons laten liggen. De stationsdieven merken dit, denken dat het ons eigendom is en leiden ons op slinkse wijze af door te vragen hoe laat de trein gaat (bij nader inzien een rare vraag: twee keer per week en altijd om 15:30 uur…). Een paar seconden later zijn de mannen spoorloos en is arme Hirve alles kwijt… behalve zijn zak bananen… Incroyable! Unbelievable, roept hij geschokt met een zwaar Frans accent.

Eenmaal in het stoffige woestijnplaatsje Uyuni komen we telkens de arme Hirve tegen, inclusief zijn zak bananen. Inmiddels heeft hij zijn humeur hervonden en loopt hij trots rond met zijn nieuwe zonnehoed en schoudertas. De bananen deelt hij uit. Ook wij krijgen er twee voor onderweg.

Net zoals Hirve en iedere andere toerist hebben wij maar één reden om een bezoek aan het uiterst lelijke stadje Uyuni te rechtvaardigen: een tocht dwars door de surrealistisch vulkaanlandschappen van de Boliviaanse hoogvlakte naar de grootste zoutvlakte van de wereld: de Salar de Uyuni. Met een oppervlak dat gelijk is aan dat van Vlaanderen is het de witte leegte en de totale stilte die het meeste indruk maakt. Een soort control-alt-delete ervaring, alsof we even in een totaal onbekende en adembenemende andere dimensie zijn beland.

Omdat het regentijd is ligt er een paar centimeter water op de spierwitte zoutvlakte. Het effect is een eindeloze weerspiegeling waardoor het lijkt alsof je in het luchtledige staat; we staan op de grootste spiegel ter wereld. Als de zon ondergaat ontvouwt zich een ongekend schouwspel van licht en weerspiegeling: afwisselend fel en zachtgekleurde onweerswolken en daaronder én daarboven de paarsroze vulkanen aan de horizon, perfect weerspiegeld in het stille water. Later doen de alsmaar groter wordende onweersbuien er nog een schepje boven op: de bliksemflitsen die we overal om ons zien lijken heel nabij maar zijn toch heel ver weg.

Bijna iedereen is muisstil van bewondering en verwondering. Behalve onze dol-enthousiaste gids Oscar, die het na honderden toertjes nog steeds van de daken schreeuwt hoe ongelooflijk mooi het is. Un-Boliviable!!!