Hier lig ik dan.
Met mijn hoofd in de winter en de voeten in de zomer.
Mijn navel als grens tussen twee halfronden.
Het doet geen pijn dus ik blijf nog even liggen.(Anoniem).

Een overvolle stadsbus baant zich een weg door het chaotische Quito en brengt ons naar het midden van de wereld: de evenaar. Eigenlijk vragen we ons af waarom we de moeite nemen om deze onzichtbare lijn in het landschap bezoeken. Maar op onze ruim 15.000 kilometer tellende reis van bijna noordpool naar bijna zuidpool voelen we ons bijna verplicht om deze symbolische lijn met gepaste plechtigheid over te steken.

Eenmaal aangekomen bij het pompeuze monument horen we tot onze verbazing dat dit bij nader inzien toch niet het midden van de wereld is. We dwalen langs een drukke weg vol stinkende bussen en vrachtwagens en zijn even het spoor bijster. Waar is de evenaar? We moeten nog een blokje om, 200 meter naar rechts, dan linksaf een stuk over een stoffig weggetje en 3 dollar betalen bij een kiosk voordat we met recht kunnen beweren op de echte evenaar te hebben gestaan. Even later nemen we de proef op de som: Lucas staat op het noordelijk halfrond en Arjen een meter verderop op het zuidelijk halfrond. Veel verschil merken we niet, ook al is het aan de ene zijde winter en aan de andere zomer. De experimenten van het plaatselijke museum doen ons echter anders geloven. De proeven confronteren ons met allerlei basale natuurkundige vragen: Draait het water in het noorden echt rechtsom door het gootsteenputje en in het zuiden linksom? Zijn we echt lichter en ook minder sterk als we op de evenaar staan? En ooit al eens een rauw ei willen balanceren op de evenaar?

Geïntrigeerd door de verrassingen van de tegengestelde krachten op beide halfronden lopen we terug naar onze bushalte op het zuidelijke halfrond, terug de zomer in. We hebben nog 54 breedtegraden en ruim 6.000 kilometer te gaan, voordat we aankomen in het zuidelijkst gelegen stadje ter wereld: Ushuaia, Argentinië.