Het is een plek waar rasta hip is, Bob Marley van elke straathoek schalt, stress niet bestaat en waar je bij aankomst wordt verwelkomd door een oranje geverfde douanepoedel. Binnen een dag ken je de plaatselijke bevolking, de lokale ‘celebrities’ en zelfs de toeristen. Het is een plek waar kreeft goedkoper is dan kip en waar men autoloos rondrijdt in golfkarretjes over de enkel onverharde zandpaden. Het is ook een plek waar we niks aan ons Spaans hebben, omdat iedereen een soort ‘pidgin Engels’ spreekt. Dit bijzonder minuscule eilandje voor de kust van Belize heet Caye Caulker en we kunnen er vijf dagen geen afscheid van nemen.

Na een slapeloze en bedompte nacht in een groezelig en luidruchtig hotel naast een schreeuwerige karaokebar staan we om 8 uur ’s-ochtends bij de oude Manuel voor de deur. Het duurde even voordat we de beste man in zijn turquoise golfkarretje hebben getraceerd. Manuel en zijn vrouw verhuren verderop mooie kamers in het verweerde strandhuis Lena. Het is er rustig en vanuit de veranda kijken we uit over de Caribische zee met in de verte de golven die breken op het barrièrerif.

We burgeren snel in als we vervolgens door een hardnekkige tropische depressie drie dagen geen kant op kunnen. In de ochtend drinken we koffie bij de Nederlandse Mieke uit Den Bosch. Mieke heeft vijf jaar geleden haar droom verwezenlijkt: haar eigen ontbijtzaak op een tropisch eiland, genaamd Café y Amor. Het zit er elke ochtend gezellig bomvol. ‘s-Middags gonst het bananacake door de hoofdstraat en lopen we even later de ‘Cakeman’ tegen het lijf. De eilandberoemde cakes van deze rasta zijn echt onweerstaanbaar. ‘s-Avonds barbecueën we een barracuda in de achtertuin van WishWilly. Terwijl de regen met bakken uit de hemel dreigt te komen, klinkt de reggae uit de luidsprekers: “don’t worry about a thing, 'cause every little thing gonna be all right…”. Willy heeft een brede glimlach op zijn gezicht. Zucht… Wat een leven!