Ontmoeting op zee
Opstaan. Het is 5:30 uur. We varen ergens op de Golf van Alaska via het afgelegen Yakutat in drie dagen naar de hoofdstad Juneau. Er hangt een zware alles verhullende mist. Uit dit grijswitte niets doemt plots een bizarre rotspunt op: Kaap St. Elias, die als een slank schaakstuk 200 meter boven de zeespiegel uittorent. Het doet denken aan één van de torens uitLord of the Rings’ “Two Towers”. Even spookachtig zijn de kliffen van het achtergelegen Kayak Island. Het zicht op de kaap is zo bizar dat we moeten blijven kijken. We zijn alleen. Is dit echt?
Ineens schiet een groep dolfijnen met hoge snelheid langs het schip. We lopen naar de boeg en wrijven de slaap nog uit onze ogen. In een ooghoek duikt een walvis op. Links. Rechts nog eens drie. Nee, vier. We varen er recht op af als we er drie zien wegduiken, ons schip ontwijkend. De vierde is net te laat voor onze 20 knopen. Op stuurboord zien we hem onder ons schip door zwemmen. En dan horen we een luide kreet. Een soort zangerig vaarwel. Een stuk van een walvislied? Het gaat door merg en been. We rennen naar bakboord en staan oog in oog met dit enorme schepsel. Het zijn seconden, misschien tienden van seconden. We zien de staartvin verdwijnen in de zwarte diepte. Een onvergetelijke ontmoeting.
De kaap is alweer verdwenen in de dichte ochtendmist.
Reacties
Reacties
Martijn en Suzanne attendeerden ons op jullie reisblog. Wat een jaloersmakend avontuur is dit! We kijken uit naar jullie komende verslagen en foto's.
Groeten uit het iets minder exotische vakantie-oord Velp.
Meike & Rolph
Nee! Jullie hebben hem toch niet geraakt?????
Inderdaad wat een overgetelijke ervaring! Mooi beschreven! Doe de groeten in Juneau aan Sarah P* !
wij zitten thuis en kijken naar buiten: regen!
gelukkig vrolijkt jullie verhaal ons op, heel mooi!
gr dave
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}