Met dank aan

Mensen maken de reis! Dus hierbij ter afsluiting een greep van ontmoetingen die ons tijdens onze reis hebben bewogen, verwonderd, geïnspireerd:

Vinco en Colette op hun tweedehands fietsen door Centraal Amerika; een onbekende man die ons op Thanksgiving vier bioscoopkaartjes geeft voor het filmfestival in Vancouver; Nan en Ray met hun ‘Cave Man Fireworks’ en ‘Salty Dogs’ op het strand van Californië; Enrique en Luis die vol bevlogenheid een hostel runnen in de Colombiaanse Andes; de filmmaker Frank uit Darmstadt die in Guatemala een stuk met ons meereist; Todd en zijn vrouw Shoshana die ons thuis ontvangen in Victoria; de gepassioneerde muzikanten van Bravo Buenosayres voor hun tangomuziek; de half-Hollandse Andy Adema die ons op weg helpt met autopech in het noorden van Canada; Jared die ons in Alaska zijn kayaks uitleent; Loli en Facu die met een 2CV van Argentinië naar Alaska zijn gereden; Rolf uit Vancouver voor de hulp bij de aanschaf van onze Chevy; Paul en Ciska uit het knotsgekke Heiloo die ons van al hun voedselresten voorzien; onze geduldige Mexicaanse docenten Socorro, Martha en Enrique en onze medeklasgenoten Deb, Jalice, Tony en Anna; de bomenplanter Wes uit Canada die zijn zeildroom nareist in Panama; de gekke Lani uit Hawaii verdwaald op een boot in Alaska; Clotilde die letterlijk alles uit de kast haalt om voor ons een kampvuur te organiseren in Chili; Tristan en Jessica met hun huis van zandzakken in Vilcabamba; Edwin en Silvia voor hun gastvrije ontvangst in Mexico-Stad; de goede zorgen van Ornelia in Quito; Gemma die haar leven toewijdt aan de bescherming van de Nicaraguaanse zeeschildpad; Pierce en zijn vrouw voor onze ‘kidnapping’ in Mexico; Bo en Brende uit Key West voor de laatste bootroddels; Rebecca en Doug voor hun versgebakken brood in Banos; onze buurtjes Sanne en Elmar in Caye Caulker; Monica en Martin op hun tandem ‘westwärts’ rond de wereld; de Japanse visser Yuho voor haar met mayonaise gemarineerde zalm in Whistler; de hilarische buschauffeurs van Denali National Park; de ‘Suitcasers’ voor de beste tips over Buenos Aires; Manuel en Yvette uit Chiloé voor een onvergetelijke zondagsrit; de Chileense Patricio voor de schuilplaats tijdens de stortregens in het Lake District; Michael voor de surflessen in Panama; El Paradiso in Nicaragua voor de meest gelukzaligmakende hangmat; Cees en Miranda voor hun grenzeloze gastvrijheid in de Rio Tico Lodge; de vissers van Loreto voor hun verse tonijn; Katja Schuurmans voor haar knipoog tijdens het bezoek aan het Panama-kanaal; de inwoners van Medellin voor hun warme welkom; de gereïncarneerde mayapriester Ronald met zijn kristallen schedel; de boeddhist Steve in het Buddha Hostel; de 21-jarige Koreaan Joshua met zijn 10 talen vloeiend inclusief Bulgaars; Café Jesus Martinez in het Colombiaanse Salento voor de beste koffie van de reis; de vertederende teckels van Secret Garden Cotopaxi; Annie van het visitorscentre in Soldotna, Alaska; onze autodealer TCJ in Langley voor de muffins tijdens het wachten op onze verzekeringsagent; Juve voor het duiken met zeeleeuwen in Baja; het gezelschap van de Britten Jamie en Elly in het verschrikkelijke Peruaanse Piura; restaurant Gran Parilla voor de lekkerste en beste steak van de wereld; de authentieke mensen van Isla Ometepe; Carina van Jack’s Cafe in Cusco; de verstrooide Hirve uit Bretagne voor de bananen in Uyuni; Oscar en Abel van Red Planet Expeditions voor een UnBoliviable Salar de Uyuni; Anita voor een onvergetelijk Costa Rica; AllStar Electronics voor het nieuwe licht in Newport; Jos en Melinda uit Amsterdam en Steve en Florence uit Le Havre die ons raken; de astronoom Alain voor het ontdekken van nieuwe sterrenstelsels in de Atacamawoestijn; Martin en Sonia voor de vlekkeloze verkoop van de Chevy; het ‘viswijf’ Miss Patty in de Chileense havenplaats Coquimbo; de begripvolle manager Vicky van het benzinestation waar Arjen onze Chevy door de schutting rijdt; de Handyman uit Squamish die de schutting vervolgens vakkundig repareert; onze vrienden Mel, Troy, Anna en Nick van de Navimag-boot; de Belgen uit Zottegem voor de hulp bij de oversteek van een gletsjerrivier in Torres del Paine; Margarita uit Ushuaia die ons vrolijk naar Tierra del Fuego NP pendelt; onze land-lady Mercedes (alias Gruëlla) in Buenos Aires; Matt en Elaine voor het etentje in Seattle; Lucca voor de onvergetelijke lift naar het hart van de Elqui Vallei; San en Alain voor een welkom bed in San Francisco; Cees en Carolyn voor zeer onverwachte gezelligheid in de Chevy; Mieke voor het gezelligste ontbijt op Caye Caulker; de kleine Davor en zijn ‘abuela’ (ons gastgezin) in Punta Arenas; de oude hippies uit Montana die ons in Jasper NP van onschatbare reis- en rijtips voorzien; Kapitein Fred van de Lulu Belle in Alaska; de Ecuadoriaanse TV voor onze ‘ten-seconds-of-fame’… en last but not least: iedereen die ons het afgelopen jaar heeft gevolgd voor alle fijne, ontroerende, lieve, leuke reacties, sms-jes, emails en skypes!!!

Niet verder dan Vuurland

Als we begin mei inchecken bij het Antarctica Hostel in Ushuaia klinkt Eddie Vedder’s soundtrack van de film ‘Into the Wild’ door de luidsprekers. Het brengt ons terug in Alaska. We sluiten onze ogen en staan weer heel even op die toendra, waar we die ontelbare muggen van ons afslaan, waar we ’s-nachts wakker liggen omdat buiten de zon nog schijnt en waar we overdag de Grizzly’s ontwijken op het wandelpad. Het is 11 maanden en 16.000 kilometer van ons verwijderd; van bijna noordpool naar bijna zuidpool. Hier in de zuidelijkste stad ter wereld verwijzen de pinguïns op een muurschildering naar het nabije Antarctica. We zijn op Vuurland aan het einde van onze reis; aan het einde van de wereld.

Vanuit onze slaapkamer kijken we uit over het Beagle-kanaal, vanwaar in de zomer de cruiseschepen naar Antarctica vertrekken. Maar nu de herfst vordert liggen alle schepen aan vaste wal en is het stil in Ushuaia. Zelfs de pinguïns zijn al vertrokken, voor maanden zwemmen op open zee. We doen navraag in de haven, maar iedereen stuurt ons naar de lokale souvenirshop en roept: “Los Pinguinos?... kom daar volgend seizoen maar voor terug!”. Maar we volharden in onze zoektocht en stuiten elders op Vuurland toch nog onverwachts op een groep Koningspinguïns, die nog wat weifelend op het strand naar de koude golven van de zee turen.

Als we na een week Ushuaia verlaten valt er een dik pak sneeuw, vriest het fors en wordt het aanmerkelijk later licht dan bij aankomst. De donkere dagen van de winter staan weer voor de deur en Ushuaia bereidt zich voor op de jaarlijkse winterslaap. Zelfs het Antarctica Hostel sluit binnenkort haar deuren. Voor ons nadert ook het einde: wij gaan weer noordwaarts, naar onze echte ‘eindbestemming’ Buenos Aires!

De Kleine Prins in Patagonië

Vanuit de Patagoonse steppe doemt vanuit het niets een ruw en gekarteld gebergte op. Als vingers steken de spitse pieken de hemel in, loodrecht vanuit een eindeloos ijsveld dat de onoversteekbare grens tussen Argentinië en Chili markeert. Torenhoge gletsjers komen als gigantische tongen het laagland in gegleden.

Dit is het Patagonië waar Antoine de Saint-Exupéry zijn sprookje over de Kleine Prins op heeft geïnspireerd toen hij hier in de jaren dertig van de vorige eeuw met zijn postvliegtuigoverheen vloog.Ter verbetering van ons jip-en-janneke-spaans herlezen we de Argentijnse uitgave van het kinderboekje. Zodoende herkennen we de kindertekeningen van de auteur direct: ergens op tweederde van het verhaal kijkt de Kleine Prins uit over een vreemde wereld vanaf de top van de Cerro Torre. “!Que planeto raro! Es seco y puntiagudo!”, roept de Kleine Prins uit. Ook wij zijn verbaasd en onder de indruk als we uitkijken over het massief en aan de voet staan van een hoge muur van ijs. Het is met recht sprookjesachtig. Wat is de wereld toch mooi!

De golven, de horens, de blaren en de torens

We kunnen ons dienblad maar nauwelijks recht houden als we in de rij staan voor de aardappelpuree. Inmiddels heeft ons vrachtschip ‘Puerto Eden’ de Chileense fjorden verruild voor open zee en koersen we via de beruchte ‘Golfo de Penas’ richting het zuiden. Van de 35 opvarenden is een handjevol komen opdagen voor het avondeten. Tijdens de puree-maaltijd proberen we de ruwe zee te negeren en praten we over de ‘W’: een beroemde 5-daagse trektocht in het Torres del Paine National Park die vanwege zijn vorm op de landkaart bekend staat als de ‘W’. Bijna iedereen is van plan deze trektocht te ondernemen, ook wij, mits we deze boottocht overleven! ’s-Nachts doen de huizenhoge golven het 40 jaar oude schip kantelen, kraken en kreunen. De ‘Golf van Pijn’ lijkt zijn naam eer aan te doen: bijna iedereen is zeeziek, het meubilair raakt ontwricht en zelfs het benedendek staat tijdelijk blank.

Vier bootdagen later en 1.500 kilometer zuidelijker staan we met de zee nog in onze benen aan het begin van de ‘W’. Voor de eerste keer kijken we uit over het bizar gevormde bergmassief: de spitse pieken lijken als ‘horens’ en ‘torens’ abrupt uit de laagvlakte van de Patagoonse steppe omhoog te steken. Onze rugzakken zijn zwaar beladen en we denken ons goed te hebben voorbereid: het instant-papontbijt is nauwkeurig afgemeten, de lunchsalami is tot op het plakje geteld en we hebben voor elke avond gedroogde pasta met weinig fantasierijke saus op het menu.

Halverwege de tocht gaan de kilo´s steeds zwaarder wegen en beginnen de eerste zeurende blaren op te spelen. De zon schijnt voorbeeldig, maar de wind waait onvoorspelbaar van alle kanten. Meermalen dreigen de stormachtige slagwinden ons met bepakking en al van het wandelpad te tillen, en ook onze tent heeft ´s-nachts de grootste moeite om te blijven staan. Maar de blarenpijn en slapeloze nachten worden beloond: de herfst heeft de valleien in alle kleuren rood, geel en oranje gehuld, waardoor het amfitheater van granieten torens, hangende gletsjers en woeste rivieren in een betoverend spektakel is veranderd.

Als we na vijf dagen zijn uitgewandeld en er bijna 100 kilometer opzitten, kamperen we gratis naast het luxe hotel Las Torres. We kunnen de verleiding niet weerstaan en bestellen in de hotelbar twee peperdure maar zalige Patagonië-burgers en koud bier. Dat is nog eens wat anders dan melige aardappelpuree op een deinende boot en lauwe pasta-rode-saus in de voortent.

Pudu’s, Pinguïns en Papegaaien

Het eiland Chiloé wordt nauwelijks bezocht door toeristen. Een schande, want het is er sprookjesachtig mooi: het heeft de groene kleuren van het Ierse platteland, de ruige kusten van Schotland, en de Zwitserse Alpen als decor, inclusief een enkele vuurspuwende vulkaan.

Groenrode papegaaien leven er samen met zwartwitte pinguïns, de bossen worden bewoond door pudu’s (het kleinste hertje ter wereld), en vanaf de ruige stranden zie je met een beetje geluk het grootste levende zoogdier ter wereld zwemmen: de blauwe vinvis. De lokale Chiloten geloven nog in trollen en zeemeerminnen en leven in houten huizen op palen aan de rand van fjorden. Binnen pruttelt er vaak curanto op het vuur: een bijzondere mengelmoes van aardappelen, worst, vis en mosselen.

Het is op Chiloé dat we totaal onverwachts op een zondagochtend met onze huurauto tegen een adembenemend mooi stukje grond aanrijden waar een bordje “te koop” op prijkt: boven op een klif met uitzicht op een weidse baai waar de branding met bulderend geraas de witte stranden teistert. We zien het al helemaal voor ons: het gedroomde huis aan zee. En voor een Chileens vriendenprijsje. Hier willen we oud worden! Dus in een opwelling nemen we contact op met de makelaar. Wij zijn verkocht aan Chiloé!

UFO’s kijken in Cochiguaz

Het magnetische middelpunt van de aarde ligt in Chili. Om precies te zijn in de wonderschone Elqui Vallei, op ongeveer tien uur rijden ten noorden van de hoofdstad Santiago. Volgens ingewijden is een bezoek aan deze met magische energie gevulde hippielusthof levensverrijkend en levensverlengend, en vliegen UFO’s hier af en aan. We besluiten zelf op onderzoek uit te gaan…

Door een algeheel gebrek aan openbaar vervoer moeten we liften. Minpuntje: de felle zon en het ontbreken van verkeer. Maar na een half uur lopen in de steeds warmer wordende zon verschijnt er een witte rammelbak op de stoffige bergweg. Het is de vrolijke Lucca, die voor ons stopt en ons graag meeneemt. Zijn twee paarden liften ook mee; stevig vastgebonden aan de trekhaak hobbelen ze gewillig achter de pick-up aan. Zo karren we welhaast stapvoets (met paard en al) door de Elqui Vallei.

Aan de oevers van de Rio Magico stappen we uit. Lucca vertelt ons dat baden in deze rivier helend werkt. Het gehucht Cochiguaz aan het eind van de vallei ademt yoga, reiki, vipassana-meditatie en regressie-therapie. Er leven shamanen, yogi’s en volgelingen van een Rama-sekte. We horen getrommel en gezang, maar als we naar binnen gluren is het plots stil en worden we als indringers weggekeken. In het plaatselijke restaurant ontdekken we vage foto’s van UFO’s, staat bij de ingang een houten alien met een bord “schepijs” en kan je bij de bakker je toekomst laten voorspellen. Wij laten onze toekomst in het ongewisse en bestellen een broodje gezond.

Op de terugweg liften we achterin een open vachtwagen en zitten we tussen de opgestapelde bakken sappige witte druiven. Het is het begin van de herfst en de hellingen vol druiven worden geoogst voor het bekendste likeurtje van Chili: Pisco. Totaal onder het stof en nog na snoepend van de druiven stappen we bij een T-splitsing uit. Zou de magie van de Elqui Vallei te herleiden zijn tot de geestverruimende werking van de lokale druif?

Terug in de bloementuin van ons hostal plukken we zelf het fruit van de bomen. Er hangt een serene rust en uit de boxen klinken zweverige New Age klanken. We delen eten en wijn met een excentrieke Chileense ex-professor in de filosofie die de Elqui Vallei bezoekt voor een vleugje magie. Met zijn drieën kijken we ’s-avonds vanuit onze ligstoelen naar de overweldigende sterrenhemel. We zien met het blote oog Saturnus en de sterrenstelsels van Maggelaan. Maar waar wij even later een satelliet ontwaren ontdekt professor Juan een heuze UFO. Heeft hij een glaasje Pisco teveel op of hebben wij vandaag iets gemist?

Un-Boliviable!

De Bretonse fietsenverhuurder Hirve draagt een oranje-gele stoffen zonnehoed, een felgekleurde Boliviaanse schoudertas en een zak bananen. Dit is alles wat hij nog heeft.

Als we een dag eerder wachten op de trein naar Uyuni zitten we naast deze Franse goedlachse grijsaard. Na een korte kennismaking dwaalt hij wat verstrooid door de drukke stationshal. Zonder zijn waardevolle spullen, want die heeft hij achteloos op het bankje naast ons laten liggen. De stationsdieven merken dit, denken dat het ons eigendom is en leiden ons op slinkse wijze af door te vragen hoe laat de trein gaat (bij nader inzien een rare vraag: twee keer per week en altijd om 15:30 uur…). Een paar seconden later zijn de mannen spoorloos en is arme Hirve alles kwijt… behalve zijn zak bananen… Incroyable! Unbelievable, roept hij geschokt met een zwaar Frans accent.

Eenmaal in het stoffige woestijnplaatsje Uyuni komen we telkens de arme Hirve tegen, inclusief zijn zak bananen. Inmiddels heeft hij zijn humeur hervonden en loopt hij trots rond met zijn nieuwe zonnehoed en schoudertas. De bananen deelt hij uit. Ook wij krijgen er twee voor onderweg.

Net zoals Hirve en iedere andere toerist hebben wij maar één reden om een bezoek aan het uiterst lelijke stadje Uyuni te rechtvaardigen: een tocht dwars door de surrealistisch vulkaanlandschappen van de Boliviaanse hoogvlakte naar de grootste zoutvlakte van de wereld: de Salar de Uyuni. Met een oppervlak dat gelijk is aan dat van Vlaanderen is het de witte leegte en de totale stilte die het meeste indruk maakt. Een soort control-alt-delete ervaring, alsof we even in een totaal onbekende en adembenemende andere dimensie zijn beland.

Omdat het regentijd is ligt er een paar centimeter water op de spierwitte zoutvlakte. Het effect is een eindeloze weerspiegeling waardoor het lijkt alsof je in het luchtledige staat; we staan op de grootste spiegel ter wereld. Als de zon ondergaat ontvouwt zich een ongekend schouwspel van licht en weerspiegeling: afwisselend fel en zachtgekleurde onweerswolken en daaronder én daarboven de paarsroze vulkanen aan de horizon, perfect weerspiegeld in het stille water. Later doen de alsmaar groter wordende onweersbuien er nog een schepje boven op: de bliksemflitsen die we overal om ons zien lijken heel nabij maar zijn toch heel ver weg.

Bijna iedereen is muisstil van bewondering en verwondering. Behalve onze dol-enthousiaste gids Oscar, die het na honderden toertjes nog steeds van de daken schreeuwt hoe ongelooflijk mooi het is. Un-Boliviable!!!

Top 10 - Waarom we reizen

Natuurlijk missen we Nederland en alle vanzelfsprekendheden van het thuis-zijn. Maar wat zijn dan de redenen om onderweg te zijn? Welke drijfveren stuwen ons voort op onze reis van Alaska naar Argentinië? Een top 10 van het waarom van dit alles.

# 1 . Vrijheid

Een jaar lang proeven van ongebondenheid zonder verplichtingen is een bijzondere en verrijkende ervaring. Het nomadische gevoel van de lege ruimte en tijd die lonkt om op geheel eigen wijze ingevuld en verkend te worden. Hoogtepunt van dit autonome en zelfsturende geluksgevoel waren de maanden in Noord-Amerika, met dank aan ons eigen huisje op vier wielen.

# 2. Bijzondere ontmoetingen

Diepgaande gesprekken, ontroerende ontmoetingen of gewoon gezelligheid. We ontmoeten vele mensen die ons raken, bewegen en verwonderen. Uiteenlopend van de flamboyante Hawaiiaanse Lani die verdwaald is in Alaska tot de lieve Mexicaanse lerares Socorro die ons met engelengeduld Spaans bijbrengt, en van de enthousiaste Enrique en Luis die vol bevlogenheid een hostel runnen in de Colombiaanse Andes, tot het oude herdersvrouwtje die elke dag haar schapen bijeendrijft aan het Titicacameer in Bolivia.

# 3. De natuur zien en ervaren

We voelen ons vaak klein temidden van de grootsheid van de natuur. Plekken die ons kippenvel bezorgen, die het verleden en de toekomst doen vergeten en je totaal in de flow van het hier-en-nu brengen. Denk aan de onvoorstelbare en ruige puurheid van Alaska, het lieflijke sprookjeseiland Ometepe in Nicaragua, de bountystranden van Costa Rica, en de onaardse en surrealistische zoutvlaktes en vulkanen van de Boliviaanse Andes.

# 4. Het avontuur

Wel eens een grizzly op je wandelpad ontmoet? Of met duizelingwekkende snelheid over nevelwouden gezweefd? Wel eens met haaien gesnorkeld of met zeeleeuwen gedoken? Of met een brakke jeep over een immens grote zoutvlakte gereden achtervolgd door onweer? Met de mountainbike van een bijna 6.000 meter hoge vulkaan naar beneden gefietst? Op de toendra pasta gekookt terwijl je wordt opgegeten door agressieve muggen? Ooit wel eens een nietje, een katoenen draad en een steen uit je Boliviaanse yoghurt met muesli gevist?

# 5. Samen zijn, samen huilen, samen lachen

Kortom: Willeke Alberti! Natuurlijk hebben wel eens discussie over ditjes en datjes, maar we hebben het goed samen en we genieten intens. Het is een verrijking om deze geweldige reis samen te maken, en alles wat we meemaken en tegenkomen samen te kunnen delen.

# 6. Verwachtingen en het onverwachte

Soms worden hooggespannen verwachtingen niet waargemaakt, en andersom, blijken vooroordelen gebaseerd op eerste indrukken vaak ongegrond. Zo hebben we op basis van vele positieve aanbevelingen een schijnbaar romantisch Kerstverblijf geboekt aan de palmstranden van Costa Rica. Bij aankomst worden we verrast door de bij het ontbijt al dronken eigenaren Jamie en Craig, die ons rondleiden door het wat bedompte en raggelige B&B. In positieve zin zijn we enorm verrast door Colombia, waar we ons veiliger voelden dan in menig ander Latijns-Amerikaans land. Bewoond door waanzinnig gastvrije en lieve mensen die enorm blij zijn dat je hun prachtige land bezoekt.

# 7. Inspiratie

De reis is een bron van inspiratie voor het schrijven van verhalen, voor het maken van foto's, en voor nieuwe ideeën, gedachten en zelfs gerechten! En nog veel meer...

# 8. Cultuurverschillen

Enkele willekeurige voorbeelden uit een oneindige hoeveelheid aan culturele verschillen die een indruk hebben achtergelaten: In Panama ontstaat er aan de ontbijttafel een verhitte discussie tussen conservatieve republikeinen uit Alaska en vrije liberalen uit New York; In Zuid-Amerika zien we de extreme verschillen tussen straatarme mijnwerkers in Bolivia en de welvarende westerse mijnen van Chili, slechts enkele honderden kilometers verderop. In Noord-Canada leren we over bomenplanten en bosblussen en in Mexico genieten we van de muzikale veelzijdigheid, in de bus, op het plein, in de klas, en zelfs op de begraafplaats.

# 9. Een nieuwe taal leren

We leren Spaans als nieuwe taal en kunnen langzamerhand steeds beter communiceren met de ‘locals'. Oefening baart kunst, maar verre van vloeiend zijn we soms nog ‘lost in translation': In een hotel in Mexico wensen we om ons te wassen met ham in plaats van zeep en bij de drogisterij vragen we om katten in plaats van druppels voor in onze oren; in Colombia bestellen we doodleuk een puntje cocaïnetaart (Torta de Coca) in plaats van een Torta de Coco; en een Pastel de Choclo is helemaal geen vers chocoladepasteitje maar een gortdroge maïskoek.

# 10. Thuiskomen

Onlosmakelijk verbonden aan het weg-zijn is het thuis-komen. Na een jaar vol van intensiteit en weergaloze indrukken is het straks ook weer een uitdaging om thuis te zijn en de draad van het alledaagse leven op te pakken. Heerlijk om weer omgeven te zijn door familie en vrienden, maar ook het lonkende avontuur van nieuwe uitdagingen en nieuwe kansen.